Wenecja kojarzona jest dzisiaj z miastem romantyczności. Malownicze uliczki i alejki, słynne kanały wodne czy imponujące budowle dorzucają do tego swoją cegiełkę. Nie wszyscy jednak wiedzą, że znajduje się tam również Ponte delle Tette - w wolnym tłumaczeniu: "Most cycków". O co chodzi?

Ponte delle Tette jest niewielkim mostem nad Rio di san Canciano w dzielnicy San Cassiano w Wenecji. Swoją nietypową nazwę zawdzięcza prostytutkom, którym nakazywano stać na nim topless (także w okolicznych oknach) żeby przyciągać potencjalnych klientów i próbować "nawrócić" potencjalnych homoseksualistów.

Republika Wenecka ograniczyła prostytucję w regionie Carampane di Rialto w oficjalnym dekrecie z 1412 roku. Zakazywał on ulicznicom wykonywanie pewnych ruchów i zachowań. Budynki w okolicy stały się własnością Republiki, kiedy zmarł ostatni przedstawiciel bogatej rodziny Rampani. Na panny lekkich obyczajów nałożono godzinę policyjną i nie mogły opuszczać okolicy z wyjątkiem sobót, kiedy to musiały nosić żółte szale będące przeciwieństwem ich białych odpowiedników (noszonych przez kobiety w wieku małżeńskim, tzw. "na wydaniu"). Nie mogły one pracować w wyznaczone dni świąteczne pod groźbą kar takich jak chociażby chłosta.

W XVI wieku prostytutki musiały się zmierzyć z silną konkurencją ze strony homoseksualistów i oficjalnie poprosiły dożę Wenecji (najwyższego urzędnika w Republice Weneckiej) o pomoc w tej sprawie. Władze, chcąc powstrzymać rozrost homoseksualizmu uważany wówczas za problem społeczny, umożliwiły prostytutkom pokazywanie swoich piersi z balkonów i okien w pobliżu mostu w celu rozkręcenia interesu. W nocy mogły one używać lamp do oświetlania swoich walorów. Aby "odwrócić uwagę mężczyzn od grzechu przeciwko naturze", Republika płaciła również prostytutkom, by te ustawiały się na moście w jednej linii i odsłaniały piersi. Taka ekspozycja miała również na celu wyeliminowanie potencjalnych transwestytów podających się za prostytutki płci żeńskiej.

Podatki z tytułu prostytucji, nałożone przez władze w 1514 roku, przyczyniły się do sfinansowania rozbudowy słynnego Arsenału w Wenecji. Janet Sethre w publikacji pt. "The Souls of Venice" twierdzi, że w tamtym czasie w Wenecji pracowało ponad 11600 prostytutek. Niedaleko znajdował się Traghetto Del Buso, przez który klienci przedostawali się przez cieśninę Canal Grande do dzielnicy czerwonych latarni. Jednym z częstych bywalców miał tam być m.in. znany wszystkim Giacomo Casanova.

Sytuacja ta trwała aż do XVIII wieku, kiedy to pozwolono młodszym prostytutkom pracować w głównych częściach miasta, a starsze królowe nocy były wysyłane do okolicznego Rio terà delle Carampane. Wszystko to miało na celu... rozwój turystyki.

Źródło: Wikipedia

Roboty mogą stać się idealnymi opiekunami dla starzejących się populacji w przyszłości. Jednak aby tak się stało, jakie wyzwania należałoby wpierw pokonać?

Produkcje filmowe takie jak "Robot i Frank", "Ja, robot" czy seriale animowane pokroju "Jetsonów" ukazują przyszłość, w której roboty zajmują się pracami domowymi, pozwalając tym samym rodzinom na spędzanie większej ilości czasu wspólnie, zapewniając przy tym dłuższą samodzielność starszym osobom.

Przyszłość oparta na robotach-opiekunach zbliża się szybciej niż mogło by się wydawać. Zrobotyzowane odkurzacze czy kosiarki są już dostępne do kupienia, a popyt na takie produkty rośnie w zatrważającym tempie wśród starszych ludzi w Japonii. Robot Pepper, stworzony przez naukowców z londyńskiego Middlesex University, stanął niedawno przed specjalną komisją parlamentarną w Wielkiej Brytanii i odpowiadał na pytania związane z rolą robotów w edukacji.

Z drugiej strony roboty-opiekunowie stanowią względnie nowy trend. Wraz z rosnącą długością życia pojawia się więcej osób w podeszłym wieku, które wymagają stałej opieki. Jednakże z uwagi na brak wystarczającej liczby opiekunów możemy mieć wkrótce do czynienia z kryzysem na tej płaszczyźnie w niedalekiej przyszłości. Przykładowo w Japonii przewiduje się, że do 2025 roku pojawi się zapotrzebowanie na 370 tys. brakujących opiekunów.

Choć obecna "technologia pomocnicza" odbiega znacząco od konceptu robotów przygotowujących posiłki i wykonujących wszelkie inne prace domowe, może stanowić pewien wgląd na możliwą przyszłość, która nas czeka.

Większość robotów jest dzisiaj używanych w ciężkim przemyśle i fabrykach, gdzie niebezpieczne i powtarzalne zadania są rutynowo wykonywane przez zautomatyzowane systemy. Jednak takie przemysłowe roboty nie są zaprojektowane by działać w obecności ludzi, gdyż poruszają się szybko i są stworzone z twardych materiałów, a to mogłoby doprowadzić do poważnych urazów.

Dzisiejsze roboty zaprojektowane do współpracy (znane także jako "coboty" - z ang. collaborative robots) są zbudowane ze sztywnych złączek i połączeń. Podczas pracy w otoczeniu ludzi ich szybkość jest ograniczana, tak aby zapewnić maksymalne bezpieczeństwo.

Jednakowoż przedstawiciele następnej generacji cobotów będą zbudowani z delikatniejszych materiałów, takich jak: guma, silikon czy tkanina. - Takie roboty są z założenia bezpieczne z uwagi na materiał, z którego są zbudowane - komentuje Helge Wurdemann, robotyk z University College London. - Taki rodzaj delikatnych robotów o kontrolowanej sztywności niesie nadzieje na osiągnięcie precyzji i powtarzalności obecnych cobotów, zapewniając jednocześnie bezpieczną interakcję z ludźmi - dodał.

Jednym z największych wyzwań jest fakt, że systemy nawigacyjne robotów tworzonych do interakcji z ludźmi wciąż nie są w pełni rozwinięte. Działają one do pewnego stopnia, ale łatwo wpadają w oszołomienie - dobrym przykładem są zrobotyzowane odkurzacze, które mają problem z powrotem do swojej stacji ładowania. W warunkach czysto laboratoryjnych, roboty są w stanie wyznaczyć najlepszą możliwą trasę, ale w środowisku życia codziennego - czyt. domach pełnych stołów, krzeseł i innych mebli - sytuacja jest zupełnie inna.

- Wiele algorytmów tego typu zostało stworzonych w laboratoriach, których umeblowanie jest względnie proste w porównaniu z tym domowym, w połączeniu z ludzką aktywnością - wyjaśnia Nicola Bellotto, naukowiec z Uniwersytetu Lincolna oraz technolog projektu "Enrichme", który podejmuje próby tworzenia robotów do pomagania i monitorowania starszych osób.

Roboty mają także problemy ze zmianami nawierzchni i schodami - tak jak słynny Daleks z serialu "Doctor Who". W 2017 roku w Waszyngtonie autonomiczny robot ochronny utopił się po upadku ze schodów do fontanny. Kolejnym wyzwaniem może być bezpieczne funkcjonowanie w otoczeniu dzieci i zwierząt, co najbardziej obrazowo udowodnił incydent z 2016 roku, kiedy to robot przejechał małe dziecko w centrum handlowym w Dolinie Krzemowej po tym, jak małolat zaczął biegnąć w jego kierunku.

Koordynacja ruchów w odpowiedzi na sensory informacyjne stanowi następny problem robotyki, który wpływa na umiejętność robotów do interakcji z otoczeniem. Maszyny te nie są w stanie poradzić sobie z zadaniami, które dla człowieka lub nawet psa są całkiem proste - takimi jak np. łapanie piłki.

Dzieje się tak ponieważ w takich sytuacjach należy brać pod uwagę niewiarygodnie wiele czynników, których ilość potrafi przeciążyć system autonomiczności i powodować powstawanie błędów. - Z perspektywy nauki o maszynach, w większości przypadków robotom łatwiej jest podjąć decyzję, niż ją faktycznie wykonać - mówi Diane Cook, jedna z dyrektorów Laboratorium Sztucznej Inteligencji z Washington State University. - Niektóre zadania umysłowe trudne do wykonania dla ludzi są banalnie proste dla robotów, ale niektóre zadania ruchowe są z kolei problematyczne dla robotów, podczas gdy ludzie wykonują je bez kłopotu - dodaje.

Pozostaje również kwestia tego, czy chcemy zbliżyć wyglądem roboty-opiekunów do ludzi. Istnieje koncept tzw. "dziwacznej doliny", w myśl którego przedmioty naśladujące ludzką formę mogą nas odstraszyć od ich używania. Zamiast tego, jak w przypadku zrobotyzowanych odkurzaczy w naszych domach, roboty mogą być zaprojektowane pod względem estetycznym w nawiązaniu do sprawowanych przez nie funkcji.

- Im bardziej robot przypomina człowieka, tym większy będzie opór stawiany przez osobę, którą miałby się on opiekować - oznajmiła Cook. - Robot jest użyteczny tylko wtedy, kiedy akceptuje go osoba będąca pod jego opieką - skwitowała.

W niektórych przypadkach roboty nieprzypominające ludzi mogą być najlepszym wyjściem. Zrobotyzowane zwierzęta, takie jak Paro, zaczynają być używane jako zwierzaki domowe w domach opieki, które nie pozwalają na trzymanie tradycyjnych zwierząt lub jako dodatkowi kompani ludzi cierpiących na demencję czy posiadających problemy z nauką.

Wiele nowoczesnych robotów jest zorientowanych na daną funkcję, tak jak zrobotyzowane odkurzacze, a nie na wielofunkcjonalność. Zaprojektowanie systemu robota spełniającego wiele funkcji może stanowić nie lada wyzwanie, zwłaszcza jeśli ich zadania nie są ze sobą powiązane. W najbliższej przyszłości możemy mieć jednak do czynienia z kilkoma robotami-opiekunami spełniającymi wybrane funkcje. To jednak rodzi kolejny problem - miejsca na ich przechowywanie, kiedy nie są używane.

Niedawno mieliśmy również do czynienia z pewnym postępem w integrowaniu technologii "smart home" wraz ze zrobotyzowanymi systemami w celu stworzenia domów z rozszerzonymi zautomatyzowanymi systemami. Jednym z przykładów jest Chiron - projekt badawczy mający na celu stworzenie podwieszonego systemu torowego, który pozwoliłby robotowi przemieszczanie się z pokoju do pokoju, używając specjalnych adapterów do poznawania otoczenia, w którym się aktualnie znajdują.

Biorąc pod uwagę nieuniknione wyzwania związane z nawigacją i poruszaniem się autonomicznych robotów w środowisku domowym, taki system podwieszonych pod sufitem torów daje obraz potencjalnego sposobu na zintegrowanie robotów z naszymi domami. Trzeba jednak pamiętać, że taki system odsłania także wyzwania z nim związane.

W celu zainstalowania sieci podwieszonych torów, należałoby przeprowadzić znaczące zmiany w domu przed możliwością wprowadzenia do niego robota. Oczywiście odpowiednio dostosowane domy opieki mogłyby być budowane od początku z zainstalowanym systemem tego rodzaju. Jednak olbrzymie koszty z nim związane mogą okazać się niezwykle trudnym wyzwaniem.

Ostatecznie roboty-opiekunowie ułatwią pracę ludzkich opiekunów, ale ich nie zastąpią - robotyka nigdy nie będzie w stanie odwzorować towarzystwa, jakie niesie ze sobą opiekun z krwi i kości. Nawet najbardziej zaawansowana symulacja człowieka przez robota nie może w pełni oddać mimiki istoty ludzkiej.

Posiadanie technologii pomocniczej sprawi, że opiekunowie będą mogli działać efektywniej. - Roboty niekoniecznie zabierają ludziom pracę, ale ułatwiają ją - twierdzi Helen Dickinson, ekspert ds. usług publicznych z University of New South Wales. - Nie chodzi tylko o przekazywanie robotom najcięższych prac fizycznych, chociaż z pewnością istnieje zainteresowanie przydzielania im zadań wymagających cierpliwości i powtarzalności, przy których przytłaczanie ludzi i syndrom zmęczenia współczuciem mogą być kluczowe.

Całkiem możliwym jest, że pewnego dnia będziemy mieli technologię pomocniczą w każdym domu, ale nieco bardziej zaawansowane systemy nie będą w nich obecne przez jakiś czas, także nie w sposób ukazany w fikcyjnych produkcjach. Zamiast tego nasze domy same z siebie mogą stać się opiekunami, gdyż jednostki zrobotyzowane stają się powoli swego rodzaju rozszerzeniami domostw. Tak więc bunt robotów może się póki co ograniczyć do odmówienia zmywania naczyń.

Źródło: BBC Future

Gwiazda serialu "Line of Duty" Vicky McClure wyjawiła, że wyproszono ją z tramwaju nazwanego na jej cześć w wyniku nieposiadania ważnego biletu przejazdu.

Aktorka urodzona w Nottingham oznajmiła w programie rozrywkowym "The Graham Norton Show", że do incydentu doszło w 2015 roku tuż po ceremonii nadania jej imienia wspomnianemu tramwajowi.

McClure i jej matka miały zapewniony darmowy transport komunikacją miejską w czasie opisywanego dnia. Nie powstrzymało to jednak motorniczego od wyproszenia ich z tramwaju z uwagi na brak ważnego biletu. Firma komunikacyjna Nottingham Express Transit wydała później oświadczenie, w którym opisała to wydarzenie jako "niefortunne nieporozumienie".

35-latka jest jedną z kilku znanych osób z regionu, którymi imionami nazwano tramwaje w sieci miejskiej Nottingham. Wśród ludzi uhonorowanych w ten sposób znajdują się też m.in.: łyżwiarze Jayne Torvill i Christopher Dean, krykiecista Stuart Broad czy pisarz DH Lawrence.

W rozmowie na temat tego wydarzenia McClure wyjawiła również, że podczas kontroli udawała... głuchą. - Uroczyście odsłoniliśmy tablicę z imieniem tramwaju, po czym wsiadłam do niego wraz z mamą żeby udać się na świąteczne zakupy. Obiecano nam, że mamy zapewniony darmową komunikację miejską w tym dniu - skomentowała. Dojeżdżałyśmy już do naszego przystanku, kiedy nagle podszedł do nas kontroler i poprosił nas o pokazanie biletów.

Zażenowana

Aktorka dodała, że kontroler pozostawał niewzruszony, kiedy ta wskazała palcem na tabliczkę z jej imieniem. Po chwili mężczyzna nakazał kobietom opuścić tramwaj.

- Pomyślałam sobie: "Mój Boże, właśnie wyrzucił nas pan z tramwaju za unikanie opłaty. Byłam zażenowana.

Pomimo tego nieporozumienia, McClure utrzymuje, że pragnie aby tramwaj pozostał nazwany jej imieniem na dobre. Nottingham Express Transit wydał nieco później oficjalne oświadczenie, w którym czytamy: "Było to niefortunne nieporozumienie, gdyż kontroler nie zdawał sobie sprawy, że zaoferowano Vicky darmowy przejazd tamtego dnia w tramwaju nazwanego jej imieniem. Jak można się było po niej spodziewać, Vicky dobrze zniosła całą sytuację, a ta została wkrótce wyjaśniona. Przeprosiliśmy ją tuż po tym, jak się o tym dowiedzieliśmy. Z pewnością nie chcieliśmy psuć tak uroczystej chwili".

Źródło: BBC

Współczesne życie wprawia cię w oszołomienie? Przeżycie każdego kolejnego dnia skutecznie cię osłabia? Być może jesteś jednym z milionów konsumentów, którzy opierają swoje życie na napojach energetycznych, aby te postawiły ich na nogi.

Napoje energetyczne co prawda są symbolem naszych czasów, ale nie są wynalazkiem tego tysiąclecia. Ludzie walczą ze zmęczeniem przy ich użyciu od co najmniej stu lat. Dzisiaj element "energetyczny" takich napojów tkwi albo w stymulatorze neurologicznym, który sprawia, że ludzie czują się bardziej energiczni - albo zwyczajnie w zawartym w nich cukrze.

Jednak był czas, kiedy napoje energetyczne rzeczywiście zawierały w sobie prawdziwą energię. Aktywnym składnikiem takich napojów był rad - pierwiastek radioaktywny, który uwalniał energię promieniowania z każdym rozpadem atomowym. Związek przyczynowy w przypadku spożywania pierwiastka radioaktywnego a czerpaniem wyraźnego ożywienia energetycznego jest w najlepszym wypadku znikomy, jednak nie powstrzymało to ludzkości od ignorowania dobrze im znanego ryzyka spożywania radioaktywnych produktów w XX wieku. Ludzie nie przejmowali się również grożącym im długoterminowymi konsekwencjami zdrowotnymi.

Mniam, mniam - rad!

Jednym z takich produktów był "RadiThor". Ten napój energetyczny był zwyczajnie... radem rozpuszczonym w wodzie. Sprzedawano go w latach dwudziestych XX wieku w butelkach 300 ml i kosztował ok. 1 dolara za sztukę (równowartość dzisiejszych 15 dolarów). Producent twierdził, że napój ten nie tylko zapewnia zastrzyk energii, ale także leczy wiele dolegliwości - w tym impotencję. W tamtych czasach brakowało jednoznacznych dowodów na korzyści seksualne radu, ale znalazło się czasopismo naukowe zawierające artykuł twierdzący, że woda radowa może zwiększać "seksualne żądze traszek wodnych". Dla wielu mężczyzn w erze przed Viagrą dowody oparte na zachowaniu traszek wodnych były wystarczająco przekonujące i RadiThor okazał się hitem.

Najbardziej znanym entuzjastą RadiThora był Eben Byers, przemysłowiec i golfista-amator z Pittsburgha. Byers po raz pierwszy natknął się na RadiThor, kiedy sięgnął po niego by ten pomógł mu w leczeniu złamanej ręki. Chociaż produkt ten nie zawierał jakiegokolwiek narkotyku, Byers uzależnił się od niego psychologicznie, a może nawet fizjologicznie. Spożywał spore ilości płynu nawet po wyleczeniu swojej ręki. Mówi się, że przez trzy lata codziennie wypijał butelkę lub dwie i gorąco polecał ten produkt swoim znajomym, z których część również wpadła w uzależnienie.

Ostatecznie zamiłowanie Byersa do RadiThora go zabiło. Na jego nieszczęście przyjmowany rad został wchłonięty do kości i przez to cała jego energia promieniowania osadzona została w tkance kostnej. Z czasem rad dostarczał olbrzymią dawkę promieniowania do szkieletu Byersa. Doprowadził do powstawania dziur w czaszce, utraty większości szczęki i rozwoju wielu innych chorób związanych z układem kostnym. Mężczyzna zmarł makabryczną śmiercią 31 marca 1932 roku.

Radioaktywność - lekcja powtórzeniowa

Najbardziej zatrważającym w tej historii jest fakt, że niebezpieczeństwa związane ze spożywaniem radu były już dobrze znane, nawet przed uzależnieniem Byersa. Jak opisano w publikacji pt. "Strange Glow: The Story of Radiation", społeczność medyczna badała wpływ radu na zdrowie od czasu jego odkrycia przez Marię i Piotra Curie w 1898 roku. Już w 1913 roku brytyjski naukowiec Walter Lazarus-Barlow opublikował raport, z którego wynikało, że spożywany rad przechodzi do kości człowieka. Rok później profesor medycyny z Uniwersytetu Marylandu Ernst Zueblin opublikował przegląd 700 raportów medycznych, z których wiele wykazywało, że martwica kości i owrzodzenia były częstym skutkiem ubocznym spożywania radu. Niestety pierwsze ostrzeżenia były niewystarczające i sprzedaż RadiThoru notowała kolejne rekordy w latach dwudziestych.

Po śmierci ciało Byersa umieszczono w trumnie wysadzanej ołowiem, tak aby ten zablokował promieniowanie uwalniane z jego kości. W 1965 roku naukowiec Robley Evans z MIT ekshumował szkielet Byersa, aby zmierzyć ilość radu w kościach. Okres połowicznego rozpadu radu wynosi 1600 lat, więc kości Byersa powinny posiadać mniej więcej taką samą ilość pierwiastka jak w dniu jego śmierci.

Evans był ekspertem w pomiarach i matematycznych modelowaniach przyjmowania i wydalania radioaktywności przez organizm ludzki. Opierając się na deklaracjach Byersa co do jego dziennego konsumowania RadiThoru, Evans przewidywał, że jego ciało będzie zawierać około 100 tys. bekereli radioaktywności (międzynarodowa jednostka radioaktywności). Jednakże po ekshumacji okazało się, że ciało Byersa posiadało w sumie 225 tys. bekereli, co sugeruje, że założenia Evansa nie doceniały wpływu radu na kości, albo że Byers w rzeczywistości zaniżał ilości przyjmowanego przez niego radu co najmniej dwukrotnie.

Po zakończonych badaniach Evans ponownie umieścił szczątki Byersa w ołowianej trumnie, która pozostaje zakopana w Pittsburghu do dziś.

Szczęście w nieszczęściu

Pomimo oczywistego cierpienia Byersa spowodowanego spożywaniem RadiThoru, nabywanie takich napojów nigdy nie przerodziło się w poważnych kryzys zdrowotny społeczeństwa. Stało się tak z dwóch powodów. Po pierwsze, w przeciwieństwie do RadiThor, większość innych "energetycznych" napojów na rynku była zwykłymi oszustwami, nieposiadającymi żadnego radu (lub innego pierwiastka radioaktywnego). Po drugie, RadiThor i inne produkty zawierające rad były bardzo drogie, ponieważ rad był stosunkowo rzadkim i cennym dobrem, który był drogi w wydobywaniu i oczyszczaniu. Tak więc tylko bogaci obywatele, tacy jak Byers, mogli sobie pozwolić na wypijanie go codziennie. W konsekwencji dolegliwości związane ze spożywaniem RadiThoru pojawiały się tylko u tych nielicznych osób, które mogły sobie pozwolić na taki "luksus".

Ostatecznie rząd federalny zamknął Bailey Radium Laboratories (firmę produkującą RadiThor) w interesie ochrony zdrowia publicznego. Napoje te zniknęły z rynku konsumenckiego przed końcem 1932 roku.

Dzisiejszy rynek napojów energetycznych opiera się na preparatach, których działanie polega na dawkowaniu stymulującej kofeiny, która powinna ożywić konsumentów i zapewnić im większą energię. Kofeina - powszechny składnik: kawy, herbaty, czekolady czy coli - być może nie jest tak "egzotycznym" rozwiązaniem jak rad, ale faktycznie jest środkiem pobudzającym, tak więc konsumenci mogą odczuwać jakieś podekscytowanie po spożyciu jej i nie jest to szczególnie niebezpieczne dla zdrowia.

W obecnych czasach konsumenci wydają się zadowoleni z najnowszych rozwiązań dotyczących napojów energetycznych w odniesieniu do dawnych praktyk opierających się na stosowaniu radu. Nie do końca wiadomo jednak, czy z takiego obrotu spraw są zadowolone traszki wodne.

Źródło: TheConversation.com